Terdapat
12 kategori tatabahasa yang diperkenalkan oleh pakar-pakar bahasa. Huraikan
empat kategori tatabahasa bahasa Melayu berdasarkan aspek-aspek dibawah:
·
Kenal pasti tokoh/pelopor setiap
kategori tersebut.
·
Jelaskan idea asas yang dibawa oleh
pelopor tersebut.
·
Perincikan kepentingan setiap
kategori tersebut.
Pengenalan
Bahasa
Melayu merupakan satu bahasa yang terkenal dan tersohor di Asia Tenggara.
Pengangkatan martabat bahasa kebangsaan dan bahasa rasmi malahan bahasa
pengantar dalam pendidikan menunjukkan betapa gagah perkasanya bahasa ini.
Secara amnya, teori bahasa sesuatu bahasa ialah tatabahasa. Tatabahasa menjadi
asas untuk penglahiran bahasa yang indah dan difahami oleh penggunanya. Oleh
itu, bahasa dapat dieksploitasikan untuk mewujudkan gaya dan laras bahasa yang
tersendiri. Dengan itu, tatabahasa mestilah tepqat, lengkap, tuntas dan mudah
difahami serta mencerminkan kebolehan dalaman penutur jati yang ideal.
Tatabahasa dirujuk sebagai peraturan
atau hokum bahasa yang menentukan bahasa dapat berfungsi dengan baik, berkesan
atau sebaliknya. Dengan perkataan lain, tatabahasa itu tidak lain daripada
himpunan peraturan umum struktur bahasa yang meliputi bidang morfologi dan
sintaksis. Tatabahasa dahulunya dikenali sebagai nahu. Awang Sariyan dalam
Ceritera Bahasa (2002) secara rin gkas menyatakan tatabahasa ialah peraturan
yang membina bentuk-bentuk bahasa yang betul bagi sesuatu bahasa tertentu.
Contohnya, bahasa Melayu mempunyai peraturan-peraturan tersendiri untuk
membentuk kata, frasa dan ayat. Abdullah Hassan dalam Tatabahasa Pedagogi
Sekolah Menengah (2008) pula mendefinisikantatabahasa sebagai susunan perkataan
yang menjadi ayat. Cara-cara perkataan-perkataan dibina dan kemudian disusun
dalam ayat yang juga mempunyai makna. Cara-cara inilah dikatakan sebagai
tatabahasa. Menurut Siri Hajar (1996), tatabahasa diertikan sebagai
peraturan-peraturan bagaimana perkataan dibentuk dan bagaimana
perkataan-perkataan itu bergabung dengan perkataan-perkataan lain untuk
menghasilkan ayat-ayat gramatis. Dengan perkataan lain, tatabahasa laiah
retetan ucapan, pengelompokan serta pengklasifikasian unsure-unsur ucapan
menurut fungsinya.
Sebagai kesimpulannya, tatabahasa ialah sistem atau
peraturan ataupun undang-undang sesuatu bahasa yang diketahui oleh masyarakat
penutur bahasa itu. Peraturan atau hukum-hukum dalam struktur bahasa itu akan
menghasilkan rumus-rumus baru yang dipersetujui oleh masyarakat itu kerana
bahasa itu sifastnya dinamik, hidup dan berkembang bersama-sama dengan
masyarakat penuturnya. Terdapat 12 kategori tatabahasa yang diperkenalkan oleh
pakar-pakar bahasa. Hanya 4 kategori tatabahasa yang akan kami huraikan.
Antaranya ialah tatabahasa transformasi generatif, tatabahasa tradisional, tatabahasa
structural dan tatabahasa fungsional.
TATABAHASA TRANSFORMASI GENERATIF
Pengenalan
Tatabahasa Transformasi Generatif
mula diperkenalkan dalam bidang linguistik pada
tahun 1957 oleh Avram Noah Chomsky. Beliau ialah seorang ahli linguistik , pendidik ,
aktivis politik dan penulis Amerika Syarikat yang prolifik. Beliau dilahir dan
dibesarkan di Philadelphia, Pennsylvania. Beliau menamatkan ijazah pertamanya
pada tahun 1945 dan pengajian sarjananya pada tahun 1955 di Universiti
Pennsylvania. Chomsky telah mencipta dan memperkenalkan satu bidang linguistik
baharu yang diberi nama tatabahasa generatif berdasarkan teori yang beliau
usahakan sepanjang tahun 1950- an. Beliau telah menerbitkan teori yang
dipanggil tatabahasa tranformasi generatif dalam bukunya yang bertajuk
Syntactic Structures (1975) dan Aspects of the Theory of Syntax (1965) iaitu
buku yang telah menghuraikan nahu tranformasi dengan eksplisit dan formal.
Teori ini terkenal kerana kelainan yang ditonjolkan iaitu penggunaan rumus
semacam rumus matematik.
Tatabahasa
Transformasi Generatif mendapat sambutan dan popular dalam kalangan para
linguistik antarabangsa termasuklah pakar-pakar bahasa di Malaysia. Pengaruh
terhadap tatabahasa Transformasi Generatif
ini bukan hanya setakat di Amerika sahaja malah telah menular ke
negara-negara Eropah dan juga ke Asia Tenggara khususnya Malaysia. Antara
tokoh-tokoh bahasa Melayu yang sealiran dan seangkatan dengan tatabahasa ini
ialah Lutfi Abas melalui bukunya iaitu Linguistik Deskriptif dan Nahu Bahasa
Melayu yang ditulisnya pada tahun 1971 , Abdullah Hassan melalui bukunya iaitu
Linguistik Am tahun 1980 , Nik Safiah Karim melalui buku Tatabahasa Dewan
(1991) dan Bahasa Malaysia Syntax (1978) dan beberapa orang lagi ahli bahasa
Transformasi Generatif Melayu.
Tatabahasa
Transformasi Generatif (TG) merupakan satu aliran mazhab pengkajian bahasa. TG
memberi tumpuan terhadap bidang sintaksis serta mengutamakan bidang semantik.
Dasar utama teori ini ialah dengan menganggap bahawa setiap ayat yang
dihasilkan sebenarnya mengandungi dua peringkat. Peringkat-peringkat tersebut
ialah struktur dalaman dan struktur permukaan.
Struktur dalaman ialah struktur yang
mengandungi bentuk ayat dasar atau ayat inti yang diperlukan untuk membentuk
asas makna ayat atau membentuk semantik ayat. Struktur permukaan ialah struktur
ayat yang biasanya telah mengalami perubahan daripada struktur dalamannya. Ia
juga merupakan bentuk ayat yang akan sebenarnya diucapkan oleh si penutur untuk
ditafsirkan oleh bahagian bunyi bahasa atau komponen fonologi.
Menurut
Nik Safiah Karim (1993), teori TG mengandaikan adanya dua peringkat struktur
ayat iaitu peringkat struktur dalaman dan peringkat struktur permukaan.
Kedua-dua peringkat struktur ini diterbitkan oleh dua jenis hukum atau rumus
tatabahasa. Rumus-rumus tersebut ialah Rumus Struktur Frasa (RSF) dan Rumus
Transformasi. RSF akan membentuk ayat pada struktur dalaman manakala Rumus
Transformasi akan menerbitkan ayat pada peringkat permukaan. Ayat-ayat yang
terhasil daripada kedua-dua bentuk tersebut biasanya tidak mempunyai persamaan.
Ayat yang terhasil daripada struktur dalaman akan menjadi input kepada
pembentukan ayat pada peringkat permukaan. Teori ini juga mengandaikan bahawa
kedua-dua jenis rumus tatabahasa ini menjadi sebahagian daripada unsur
kecekapan berbahasa seseorang individu.
Menurut
Chomsky (1965), nahu terdiri daripada set rumus untuk menghasilkan ayat yang
tidak terhad jumlahnya. Nahu ini menganalisis bahasa berdasarkan
himpunan-himpunan tulisan dan bertujuan untuk memudahkan seseorang yang
mempelajari sesuatu bahasa itu dapat membentuk ayat-ayat baharu dan memahami
pertuturan orang lain yang tidak pernah didengarinya. TG juga dinyatakan bahawa
nahu dibahagikan kepada tiga komponen iaitu sintaksis, semantik dan fonologi.
Menurut
Hashim Haji Musa (1993), komponen nahu mengikut aliran TG mengandungi lima
komponen iaitu komponen leksikon, komponen kategori atau struktur frasa,
komponen transformasi, komponen fonologi dan komponen semantik. Komponen
leksikon dan komponen struktur frasa sekaligus membentuk komponen dasar dan
bergabung dengan komponen transformasi untuk membentuk komponen sintaksis.
Rumusan
Kemunculan Tatabahasa Transformasi
Generatif yang diasaskan oleh Chomsky memberi impak kepada arus perkembangan
tatabahasa sejagat. Aliran tersebut telah memberi satu dimensi baru dalam suatu
kesatuan tatabahasa dunia. Teori ini telah mengisi ruang kosong yang
ditinggalkan oleh aliran-aliran tatabahasa sebelumnya. Pendekatan tatabahasa
transformasi generatif telah pun diterapkan ke dalam pengajaran bahasa Melayu
di Malaysia. Penerapan ini dilakukan dengan beberapa pengubahsuaian dengan
kehendak dan kriteria bahasa Melayu.
Tokoh-tokoh
bahasa di Malaysia seperti Nik Safiah Karim, Arbak Othman, Asmah Hj Omar dan
Hashim Hj Musa telah menggunakan pendekatan Tatabahasa Transformasi Generatif
dalam penulisan buku teks dan pengajaran bahasa Melayu di peringkat universiti.
Kemunculan Tatabahasa Transformasi Generatif telah mempengaruhi senario
penyelidikan bahasa dan merancakkan lagi perkembangan tatabahasa Melayu di
Malaysia.
TATABAHASA TRADISIONAL
Pengenalan
Tatabahasa Tradisional merupakan
nahu tertua di antara jenis-jenis aliran linguistik. Nahu ini mementingkan
peraturan preskriptif yang mesti dipatuhi dan dituruti. Dalam erti kata lain,
menurut nahu ini, undang-undang atau tatabahasa telah disediakan dan penggunaan
bahasa mestilah berdasarkan kepada peraturan yang telah ditetapkan. Ini bermaksud
nahu seperti begini akan mewujudkan satu bentuk bahasa yang betul dan tepat
sepanjang masa.
Teori
Tatabahasa Tradisional mengutamakan bahasa tulisan. Kemahiran menulis lebih
penting daripada kemahiran lisan yang merangkumi latihan terjemahan daripada
bahasa asaran kepada bahasa ibunda ataupun dikenali sebagai bahasa pertama. Ini
kerana bahasa adalah bersifat sejagat. Pengajaran tatabahasa ini lebih
berkonsepkan secara deduktif. Penghafalan hukum tatabahasa yang diajarkan
secara deduktif dan diaplikasikan ke dalam penulisan. Terdapat juga kekecualian
daripada hukum-hukum biasa kerana setiap hukum tidak dapat elak daripada
kekecualian. Kesilapan ini menjadikan masalah kepada murid dan ianya perlu
diberikan perhatian.
PELOPOR
TATABAHASA TRADISIONAL
Tatabahasa tradisional di India telah bermula lebih awal
daripada yang diketahui berlaku di Yunani iaitu seawal 300 SM yang dipelopori
oleh Panini. Teori Tatabahasa Tradisional oleh Panini telah mendefinisikan tatabahasa tradisional sebagai
ucapan fikiran dan perasaan manusia dengan teratur serta menggunakan alat untuk
membunyikan suara.
IDEA ASAS PANINI
Pengetahuan linguitik tatabahasa di India berasaskan
daripada kajian yang dibuat tentang bahasa Sanskrit iaitu bahasa yang dianggap
suci dan digunakan dalam Rig-Veda. Tatabahasa Sanskrit ciptaan Panini
mengemukakan rencana bahasa yang lengkap
serta teliti yang tidak hanya bersandarkan kepada teori falsafah tetapi
berdasarkan penelitian dan pemerhatian secara deskriptif. Selain itu, ciri nahu
teori ini mementingkan bahasa tulisan.
Dalam hubungan ini, semua bahasa
mempunyai peraturan yang sama dengan bahasa Yunani. Lalu bahasa Yunani bertapak kepada tatabahasa
Inggeris yang amat mengutamakan makna bagi sesuatu unit nahu itu. Di samping
itu semua penutur diwajibkan mematuhi peraturan dan kesilapan yang dilakukan
dianggap sebagai kesalahan. Konsep teori
ini diikuti oleh huraian. pengajarannya
lebih banyak tertumpu pada pengajaran nahu
terjemahan. Penghasilan tatabahasa tradisional pula bersifat anggapan
yang merupakan kajian yang berdasarkan kepercayaan atau tanggapan. Keistimewaan
tatabahasa ini terletak pada caranya dikaji, dihurai dan disusun berdasarkan
pemerhatian yang halus.
KEPENTINGAN TEORI YANG DIPELOPORI
Kajian Panini yang mengandungi lebih kurang seribu
makalah yang memperlihat gejala perkembangan ilmu linguistik struktural oleh
orang Hindu. Tatabahasa tradisional atau Sanskrit ini dijadikan pedoman
memajukan ilmu linguistik di Eropah yang membuka jalan kepada ilmu perbandingan
bahasa. Tatabahasa dan tatabunyi yang dinyatakan oleh Panini memperlihatkan
cara-cara menganalisis bentuk-bentuk bahasa yang memperlihatkan kesamaan
tertentu di antara bahasa-bahasa yang berhubungan kepada penemuan linguistik
perbandingan. Teori ini seterusnya diperkembangkan oleh Plato yang telah
mendefinisikan ayat sebagai rentetan kata yang mempunyai pemikiran yang lengkap
iaitu ‘Logos’.
Rentetan sejarah perkembangan
Tatabahasa Tradisional
Panini ( Zaman India 2- 200 SM)
Plato, Aristotles ( Zaman
Yunani-300 SM )
Priscian ( Zaman Romawi- 500 SM )
Al-Khalil, Al-Masri ( Zaman
Renaissance )
Jason Grimm ( Zaman Perbandingan )
Linguistik moden Ferdinand de
Saussure ( Abad ke-19 dan 20 )
TATABAHASA STRUKTURAL
Definisi Tatabahasa Struktural
Tatabahasa Struktural mempunyai
konsep yang berupa penghuraian (description). Oleh itu, aliran Tatabahasa Struktural menekankan bahawa tatabahasa: “….. is concerned with the
observable forms, structural functions and inter- relations of the components
of sentences of stretches of utterance” ( Robins, 1971). Dalam Bahasa
Melayu ianya bermaksud “…. merangkumi bentuk –bentuk maujud, fungsi struktural
dan hubungan saling perkaitan antara komponen-komponen ayat dalam rantaian
pertuturan”.
Tokoh- Tokoh Tatabahasa Struktural
Dalam tahun-tahun empat puluhan dan
lima puluhan , muncul tokoh-tokoh bahasa seperti Bloch, Haris, Wells dan Hocket
yang membawa pengertian metadologi mereka. Aliran ini digelar Struktural,
taxonomist dan Bloomfieldian. Tatabahasa Struktural dikait dengan era Linguistik Moden. Antara tokoh yang menjadi pengasas
teori deskriptif ialah Ferdinand de Saussure. Ferdinand menjadi tersohor kerana
hasil karyanya dibukukan oleh murid-muridnya yang mana buku tersebut dikenal
dengan nama Course in general Lingistik. Sesungguhnya Ferdinand
menyatakan bahasa mempunyai jirim dan
bentuk.
Dengan
itu lahirlah Tatabahasa Struktural yang menekankan aspek sistem dan unsur-unsur
huraian bahasa secara mendalam. Aliran Ferdinand berkembang dengan pelbagai mazhab antaranya ialah mazhab
Geneva, Draha dan Glosematik. Sementara itu di Amerika, L. Bloomfield , Franz
Boas dan Edward Sapir juga banyak menurut langkah Ferdinand. Seorang lagi ahli
linguistik Amerika yang terkenal ialah Z.S Haris menjalankan kajian linguistik
secara struktur. Usaha Haris jelas terpapar dalam buku berjudul Structural Linguistik
(1951). Dalam bukunya itu, Haris didapati sangat mementingkan
langkah-langkah dan kaedah yang patut dijalankan untuk mengkaji bahasa.
Sementara itu tokoh Tatabahasa Struktural
Melayu Era Tahun 1960-an ialah Asmah Hj. Omar (1968) -Morfologi- Sintaksis, Bahasa Melayu (Malaya)
dan Bahasa Indonesia Satu Perbandingan Pola.” Asmah Hj. Omar dan Rama Subbiah (1968) - An
Introduction to Malay Grammar. Asmah Hj. Omar (1970) - Bahasa
Malaysia Kini: Satu Pengenalan Melalui Struktural (Buku 1-V) dan asraf (1971) - Mari Belajar Bahasa
Kita.
Hasilan
Asmah Hj. Omar (1993). Nahu Melayu Mutakhir,Kuala Lumpur: Dewan Bahasa
Dan Pustaka dilihat berunsurkan aliran struktural. Hal ini jelas apabila beliau
menyatakan kaedah yang digunakan berdasarkan teori sistematik-fungsional, dari
aliran Linguistik London. Ini kerana asas linguistik Asmah berpangkal daripada Universiti of
London di mana beliau mendapat Ijazah
Kedoktoran pada tahun 1969. Pemerian beliau terhadap nahu secara secara
bersistem. Maksudnya kajian Bahasa Melayu dihuraikan dari tingkat bawah iaitu
morfem kepada tingkat yang paling atas iaitu ayat dari segi skala tatatingkat
dalam nahu. Penghuraian beliau lebih cenderung kepada deskriptif iaitu mengkaji
dan menghurai segala bentuk gejala bahasa sebagaimana ia wujud dan digunakan
oleh penuturnya. Asmah Hj Omar juga banyak menerangkan secara terperinci aspek
morfologi dan sintaksis secara mendalam.
Fokus
pengkajianTatabahasa Struktural ialah
aspek penghuraian struktur bahasa. Struktur bahasa merupakan perkaitan antara
fonem, sebagai unit bunyi, dengan fonem sebagai unit bahasa. Secara asasnya
tiap-tiap bahasa terdiri daripada satu pertalian struktur tersendiri. Antara
ciri-ciri Tatabahasa Struktural ialah:
·
Bahasa ialah pertuturan bukan tulisan
·
Bahasa ialah satu sistem
·
Sistem bahasa ialah arbitari
·
Bahasa adalah untuk perhubungan
Aliran
Struktural menekankan pertalian struktur
tersendiri, maka kajian bahasa dijalankan
dalam pelbagai peringkat tatabahasa iaitu morfologi dan sintaksis. Pada
peringkat morfologi, sesuatu kata itu digolongkan dalam kelas tertentu
berdasarkan taburan kata-kata dalam
struktur ayat. Pada peringkat sintaksis, aliran struktul memberi tumpuan kepada perkembangan elemen dalam ayat
ataupun konstituen-konstituen dalam ayat. Hal ini merupakan analisis ayat yang
memecahkan bahagian-bahagian dalam sesuatu ayat kepada konstituennya dan selanjutnya
mengaitkan tiap-tiap konstituen kepada konstituen yang lebih besar. Cara
pembahagian ini digelar analisis konstituen terdekat (Immediate Constituent
Analysis).(Fries, 1957). Secara khususnya cirri-ciri Tatabahasa Struktural
ialah
·
Mementingkan bentuk atau struktur yang sebenarnya terdapat dalam
sesuatu
bahasa
·
Tidak bertitik tolak daripada ciri-ciri semantik yang
terkandung dalam
sesuatu unsur
tatabahasa
·
Tidak ada tatabahasa universal atau
tatabahasa sejagat
·
Menghindari faktor berkaitan dengan
psikologi, logika dan metafizik
·
Kajian dibuat secara objektif dan
saintifik dengan bukti yang tepat dan
betul
Rumusan
Aliran strultural lebih menekan
terhadap konsep struktur permukaan kerana dengan jelasnya ia berkaitan tingkah
laku, bentuk dan struktur sesuatu bahasa.
TATABAHASA
FUNGSIONAL
Pengenalan
Tatabahasa
Fungsional (Functional Grammar) sebenarnya adalah merupakan nama sekumpulan
teori linguistik yang secara umum dapat digolongkan ke dalam linguistik
fungsional (linguistic functionalism), termasuk di dalamnya functional
discourse grammar yang dibangunkan oleh linguis Belanda Simon Dik dan systemic
functional grammar yang dibangunkan oleh linguis Inggeris Michael A. K.
Halliday.
Di samping itu juga, pandangan Choamsky yang mendapat penambahbaikan
dari Simon C.Dick (1978)
telah mengembangkan tatabahasa fungsional. Tata bahasa ini didasarkan pada
fungsi bahasa sebagai satu alat komunikasi. Dalam pada itu juga, tata bahasa
ini tidak diakui sintaksis sebagai sistem yang otonom, melainkan sistem ini
didasarkan pada semantik (Dick,1978).
Tatabahasa fungsional adalah salah
satu linguistik moden. Tatabahasa fungsionalnya
juga merupakan instrumen simbolik yang digunakan untuk tujuan
berkomunikasi. Pandangan tatabahasa fungsional mendasarkan bahawa struktur
bahasa tidak akan difahami secara tidak baik apabila prinsip pragmatik
diabaikan. Kajian sintaksis dan semantik dilihat sebagai satu dasar konvensyen
pragmatik yang menentukan penggunaan bahasa sebagai interaksi verbal iaitu
sintaksis membentuk kemampuan gramatikal untuk mengekspresi bahasa, sedangkan
pragmatik berkemampuan menggunakan ekspresi bahasa secara sesuai demi mewujudkan
kejayaan sesebuah komunikasi. Oleh
kerana itu, tatabahasa fungsional melibatkan fungsi sintaksis, fungsi
semantik dan fungsi pragmatik.
Secara umumnya, tatabahasa
fungsional (TBF) adalah teori yang berusaha menjelaskan susunan bahasa
semulajadi dari segi fungsionalnya. Kerana
itulah pengembangan teori ini memusatkan perhatiannya kepada tiga
perkara yang saling berkaitan, iaitu (1)
fungsi bahasa semulajadi, (2) fungsi hubungan yang terjadi pada pelbagai
peringkat susunan tata bahasa, dan (3) sasaran yang ingin dicapai.
Untuk merealisasikan perkara di atas, pembangunan teori-teori tata bahasa fungsional ini harus memenuhi tiga standard, iaitu:
1. Tipologis. Ertinya, peraturan dan prinsip-prinsip teori ini harus dapat diterapkan dalam
Untuk merealisasikan perkara di atas, pembangunan teori-teori tata bahasa fungsional ini harus memenuhi tiga standard, iaitu:
1. Tipologis. Ertinya, peraturan dan prinsip-prinsip teori ini harus dapat diterapkan dalam
mana-mana bahasa semulajadi.
2. Pragmatik. Ertinya, rumusan yang dikemukakan harus memberi pemahaman mengenai
2. Pragmatik. Ertinya, rumusan yang dikemukakan harus memberi pemahaman mengenai
bagaimana ungkapan-ungkapan dapat digunakan secara efektif dalam interaksi
komunikatif.
3. Psikologi. Ertinya, apa-apa yang dikemukakan oleh tata bahasa fungsional harus
3. Psikologi. Ertinya, apa-apa yang dikemukakan oleh tata bahasa fungsional harus
bersesuaian dengan perkara-perkara yang
telah diketahui.
Dalam pada itu juga, tatabahasa fungsional ada tiga tingkatan fungsi-fungsi yang menjadi perhatian, iaitu:
1. Fungsi Semantik (Pelaku [Agent], Pesakit [Patient], Penerima [Recipient], dsb.)
Dalam pada itu juga, tatabahasa fungsional ada tiga tingkatan fungsi-fungsi yang menjadi perhatian, iaitu:
1. Fungsi Semantik (Pelaku [Agent], Pesakit [Patient], Penerima [Recipient], dsb.)
Fungsi ini mendefinisikan peranan
yang dimainkan oleh peserta dalam suatu peristiwa atau perbuatan sebagaimana
ditunjukkan oleh predikat.
2. Fungsi Sintaksis (Subjek dan Objek).
2. Fungsi Sintaksis (Subjek dan Objek).
Fungsi ini mendefinisikan bagaimana sudut
pandang suatu peristiwa atau perbuatan diwujudkan dalam bahasa-bahasa yang
diungkapkan.
3. Fungsi Pragmatik (Tema dan Ekor [Tail], Topik dan Fokus).
3. Fungsi Pragmatik (Tema dan Ekor [Tail], Topik dan Fokus).
Fungsi ini mendefinisikan status
maklumat yang diungkapkan dan menyambung
ungkapan-ungkapan yang ada dalam perbincangan atau wacana yang sedang
berlangsung itu. Interaksi verbal yang sedang berlangsung juga dapat digunakan
sebagai alat analisis atas pelbagai aspek bahasa dan penggunaan bahasa, maka
tatabahasa fungsional berupaya sekaligus dapat memaksimumkan tahap tipologis dan meminimakan peringkat abstraksi
analisis linguistiknya. Usaha ini dilakukan dengan mengurangkan kadar abstraksi
(aturan, cara kerja, atau prosedur), sehingga jarak antara struktur berdasarkan
teori ini dapat disusun dan disempitkan. Sekatan abstraksi dilakukan dengan
mengikut prinsip-prinsip berikut:
1. Mengelakkan transformasi (dalam erti operasi perubahan struktur);
2. Mengelakkan elemen-elemen kosong dalam struktur utama yang tidak mendapatkan
1. Mengelakkan transformasi (dalam erti operasi perubahan struktur);
2. Mengelakkan elemen-elemen kosong dalam struktur utama yang tidak mendapatkan
ekspresi;
3. Menolak peranti penapis (filter devices);
4. Tidak melaksanakan penguraian leksikal yang abstrak (sebagai gantinya, hubungan
3. Menolak peranti penapis (filter devices);
4. Tidak melaksanakan penguraian leksikal yang abstrak (sebagai gantinya, hubungan
semantik antara kata dilakukan melalui
definisi makna.)
Secara ringkas, formal grammar (atau umumnya disebut grammar sahaja)
adalah seperangkat aturan yang mengatur pembentukan kata, frasa, atau ayat
dalam suatu bahasa atau ilmu mengenai hal itu. Sementara functional grammar
adalah model tatabahasa yang memasukkan unsur fungsi (pemakaian) yang
kontektual dalam suatu rangkaian sistem-sistem yang disambungkan dalam
menghasilkan makna. Dengan kata lain, tata bahasa atau tatabahasa formal hanya
tertarik dengan susunan atau proses penyusunan bentuk kata, frasa, atau ayat,
sedangkan, tatabahasa fungsional memusatkan perhatiannya pada bagaimana para
pengguna bahasa memilih dan menggunakan bentuk atau susunan kata, frasa, atau
ayat tertentu dalam menyampaikan makna yang mereka inginkan. Pilihan yang
mereka gunakan itu sudah tentu tidak akan hanya mahal bentuknya saja, tetapi
juga hal-hal kontekstual yang lain.
Rujukan
Abdullah Hassan.(2006). Morfologi. Kuala Lumpur: PTS Profesional
Publishing Sdn. Bhd.
Arbak Othman .(1984). Permulaan ilmu linguistik. Selangor:
Penerbitan Sarjana Sdn.Bhd.
Asmah Hj Omar.(2008). Nahu Melayu mutakhir. Kuala Lumpur:
Dewan Bahasa dan Pustaka.
Asmah Hj Omar.(2008). Nahu kemas kini. Kuala Lumpur: PTS
Profesional Publishing Sdn Bhd.
Hashim Haji Musa.(1993). Binaan dan fungsi perkataan dalam bahasa
Melayu suatu huraian dari
sudut transformasi generatif. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa Dan Pustaka.